Η Διεθνής (2006) των Σιρί Σιρεγιά Εντέρ και Μουχαρέμ Γκιλμέζ

Οι Τούρκοι σκηνοθέτες Σιρί Σιρεγιά Εντέρ και Μουχαρέμ Γκιλμέζ στην πρώτη τους απόπειρα να φιλμάρουν μουσικά τη χειραγώγηση της δικτατορίας και την εναντίωση του απλού κόσμου, φτιάχνουν μια ταινία αληθινή, που αφορά εκείνους που έζησαν την καταπίεση και την επιβολή των στρατιωτικών νόμων και εκείνους που δε θέλουν ποτέ να τη ζήσουν.

1982. Νοτιοανατολική Ανατολία. Στην κωμόπολη Αντιγιαμάν οι πλανόδιοι μουσικοί χάνουν τη δουλειά τους εξαιτίας της απαγόρευσης της κυκλοφορίας και καταλήγουν στη φυλακή. Ο στρατιωτικός διοικητής της περιοχής τούς ελευθερώνει και τους αναθέτει να φτιάξουν μια «ορχήστρα σύγχρονης μουσικής». Και οι αυτοδίδακτοι μουσικοί γίνονται σιγά-σιγά μέλη στρατιωτικής ορχήστρας συμμετέχοντας με εμβατήρια στον επετειακό εορτασμό του πραξικοπήματος στις 12 Σεπτεμβρίου. Αυτό όμως δε θα περάσει.

Ο νεαρός κομμουνιστής Χαϊντάρ μαθαίνει στην κόρη του μαέστρου της ορχήστρας και βιολιστή, τη Διεθνή. Η Γκιλεντάν την ηχογραφεί και ο πατέρας της ενθουσιασμένος προτείνει στα υπόλοιπα μέλη της ορχήστρας το συγκεκριμένο κομμάτι για την ημέρα της επετείου. Με τη συγκατάθεση του στρατιωτικού διοικητή, η Διεθνής γίνεται, εν αγνοία του, το «εμβατήριο» του πραξικοπήματος. Οι στρατηγοί, σοκαρισμένοι, διατάζουν την άμεση σύλληψη των ενόχων και ο ανυποψίαστος μαέστρος Αμπουζέρ πεθαίνει στη φυλακή.
Ανεξάρτητα από τα κίνητρα των πρωταγωνιστών, οι πράξεις όλων είναι πολιτικές. Έστω κι αν δεν το συνειδητοποιούν αμέσως. Μπορεί ο Χαϊντάρ να φαντάζει ως πολιτικοποιημένος αγωνιστής όμως χωρίς τη βοήθεια της ερωτευμένης Γκιλεντάν που δε θέλει να του χαλάσει χατίρι, η Διεθνής δε θα έφτανε στα αυτιά του μαέστρου. Και πώς γίνεται να αντισταθεί ένας έμπειρος μουσικός στον  ύμνο της ελευθερίας; Δε γίνεται. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τον μεταδώσει στους γύρω του με το μεγαλείο και την επισημότητα που του πρέπει.

Πολιτική πράξη και η τολμηρή και πρωτότυπη κινηματογραφική ματιά των δύο σκηνοθετών που στέλνουν μελωδικά τα δικά τους ριζοσπαστικά μηνύματα, τα οποία όπως φάνηκε από τις διακρίσεις της ταινίας σε πολυάριθμα Διεθνή Φεστιβάλ (1ο  βραβείο στο Φεστιβάλ Κων/πολης και 14 συνολικά Βραβεία στην Τουρκία, Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Βαρκελώνης και αλλού) βρήκαν αποδέκτες.

Ο σεναριογράφος της ταινίας, Σιρί Σιρεγιά Εντέρ, συνειδητά υιοθετεί την ειρωνεία ως αφετηρία και οπτική της αφήγησής του, αφού όπως ο ίδιος επισημαίνει, η ειρωνεία και το χιούμορ είναι τα διαχρονικά όπλα του ανθρώπου ενάντια στην πολιτική βία και καταπίεση. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά λαού και στρατιωτικών. Οι αξιωματούχοι ζαλισμένοι από τον ήχο των όπλων και τις προσταγές της εξουσίας γίνονται όλο και πιο αφελείς, αφού αναγνωρίζουν ως εχθρούς μόνο τους ενόπλους. Αντίθετα, ο λαός που ζει υπό το καθεστώς του φόβου γίνεται πιο εφευρετικός επινοώντας πλάγιους τρόπους έκφρασης και διεκδίκησης.

Δείτε το trailer της ταινίας


password www.frmpaylas.com

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Δεν υπάρχουν υπότιτλοι εκεί που λέτε.
Μπορείτε να τους ξανα ανεβάσετε.

1 Φεβρουαρίου 2010 στις 1:23 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)