Από τον Χίτλερ έως τον Πινοσέτ, η ιστορία έδειξε ότι ο καθένας μπορεί να γίνει δικτάτορας αρκεί να καταλύσει τις συνταγματικές ελευθερίες με 10 απλές κινήσεις. Η αμερικανίδα συγγραφέας Naomi Wolf υποστηρίζει σε άρθρο της στην εφημερίδα Guardian πως ο αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους και η κυβέρνησή του φαίνεται να τις εφαρμόζουν όλες ανεξαιρέτως με μια επικίνδυνη συνέπεια, γεγονός που είναι πολύ πιο απειλητικό και από την ισλαμική τρομοκρατία.
Οι ΗΠΑ φαίνεται πως έχουν μελετήσει και εμπεδώσει πολύ καλά το «Εγχειρίδιο του Καλού Δικτάτορα» και βαίνουν με σίγουρα βήματα προς την Απολυταρχία, η οποία γίνεται αισθητή από τις τρεις παρακάτω ενδείξεις (και αποδείξεις):
1. Εφεύρεση ενός εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού
Η δημιουργία ενός υποθετικού εχθρού – όπως στην περίπτωση του «κομμουνιστικού κινδύνου» - ή η διόγκωση μιας απειλής – όπως στην περίπτωση της Ισλαμικής Τρομοκρατίας - είναι το πρώτο βήμα που ανοίγει το δρόμο προς την ανελευθερία.
Μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, οι Αμερικανοί βρέθηκαν σε κατάσταση εθνικού σοκ. Σε λιγότερο από έξι εβδομάδες αργότερα, στις 26 Οκτωβρίου του 2006, η Πατριωτική Πράξη (Patriot Act) των ΗΠΑ εγκρίθηκε από ένα Κογκρέσο που δεν είχε καν προλάβει να την επεξεργαστεί. Η κυβέρνηση Μπους είπε στους πολίτες ότι πλέον είχαν αναμειχθεί σε ένα «παγκόσμιο πόλεμο» ενάντια σε ένα «παγκόσμιο χαλιφάτο» το οποίο επιδιώκει να «σαρώσει το
ν πολιτισμό».
Οι ΗΠΑ φαίνεται πως έχουν μελετήσει και εμπεδώσει πολύ καλά το «Εγχειρίδιο του Καλού Δικτάτορα» και βαίνουν με σίγουρα βήματα προς την Απολυταρχία, η οποία γίνεται αισθητή από τις τρεις παρακάτω ενδείξεις (και αποδείξεις):
1. Εφεύρεση ενός εσωτερικού και εξωτερικού εχθρού
Η δημιουργία ενός υποθετικού εχθρού – όπως στην περίπτωση του «κομμουνιστικού κινδύνου» - ή η διόγκωση μιας απειλής – όπως στην περίπτωση της Ισλαμικής Τρομοκρατίας - είναι το πρώτο βήμα που ανοίγει το δρόμο προς την ανελευθερία.
Μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, οι Αμερικανοί βρέθηκαν σε κατάσταση εθνικού σοκ. Σε λιγότερο από έξι εβδομάδες αργότερα, στις 26 Οκτωβρίου του 2006, η Πατριωτική Πράξη (Patriot Act) των ΗΠΑ εγκρίθηκε από ένα Κογκρέσο που δεν είχε καν προλάβει να την επεξεργαστεί. Η κυβέρνηση Μπους είπε στους πολίτες ότι πλέον είχαν αναμειχθεί σε ένα «παγκόσμιο πόλεμο» ενάντια σε ένα «παγκόσμιο χαλιφάτο» το οποίο επιδιώκει να «σαρώσει το
ν πολιτισμό».Βέβαια, υπήρξαν και άλλες στιγμές στην Ιστορία που οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να περιορίσουν τις πολιτικές τους ελευθερίες. Η σημερινή ωστόσο κατάσταση είναι πρωτοφανής: ο πόλεμος αυτός δεν έχει τέλος και δεν στοχεύει έναν συγκεκριμένο εχθρό. Όλος ο κόσμος έχει γίνει ένα απέραντο πεδίο μάχης και ο εχθρός που έχουν εφεύρει οι ΗΠΑ είναι τόσο αφηρημένος, απρόβλεπτος και κυρίως «εκδικητικός», με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να πεισθούν ότι ο άμεσος κίνδυνος είναι το τέλος του πολιτισμού και ως εκ τούτου να δεχθούν πρόθυμα την καταπάτηση της ελευθερίας τους.
2. Στραγγαλίζοντας τις συνταγματικές ελευθερίες
Από τη στιγμή που οι πολίτες έχουν πειστεί για το μέγεθος της απειλής, το επόμενο βήμα είναι η διατήρηση αυτού του φόβου με μεθόδους ιστορικά δοκιμασμένες και εξαιρετικά αποτελεσματικές.
Πρώτον, δημιουργούνται φυλακές στρατόπεδα. Όπου φυλακίζονταν και βασανίζονταν για χρόνια δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι χωρίς να αντιμετωπίζουν κατηγορίες, οι ΗΠΑ έστησαν τα δικά τους «σωφρονιστικά» συστήματα: στο Γκουαντάναμο στην Κούβα και σε άλλες φυλακές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι τρόφιμοι κρατούνται επ’ αόριστον, χωρίς δίκη – και αν γίνει θα είναι ανελεύθερη –με αποτέλεσμα να γίνονται θύματα απάνθρωπης κακοποίησης.
2. Στραγγαλίζοντας τις συνταγματικές ελευθερίες
Από τη στιγμή που οι πολίτες έχουν πειστεί για το μέγεθος της απειλής, το επόμενο βήμα είναι η διατήρηση αυτού του φόβου με μεθόδους ιστορικά δοκιμασμένες και εξαιρετικά αποτελεσματικές.
Πρώτον, δημιουργούνται φυλακές στρατόπεδα. Όπου φυλακίζονταν και βασανίζονταν για χρόνια δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι χωρίς να αντιμετωπίζουν κατηγορίες, οι ΗΠΑ έστησαν τα δικά τους «σωφρονιστικά» συστήματα: στο Γκουαντάναμο στην Κούβα και σε άλλες φυλακές στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι τρόφιμοι κρατούνται επ’ αόριστον, χωρίς δίκη – και αν γίνει θα είναι ανελεύθερη –με αποτέλεσμα να γίνονται θύματα απάνθρωπης κακοποίησης.
Η πραγματική απειλή των φυλακών στρατοπέδων είναι ότι ενώ στην αρχή προορίζονται για εκείνους που η κοινή γνώμη χαρακτηρίζει ταραχοποιούς, κατασκόπους και γενικά «εχθρούς του λαού» ή «εγκληματίες», στη συνέχεια – και αρκετά σύντομα μάλιστα - εκεί καταλήγουν ακτιβιστές, υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντιφρονούντες, κληρικοί και δημοσιογράφοι.
Δεύτερον, διαμορφώνεται ένα δίκτυο παρακολούθησης. Το 2005 και το 2006, ο James Risen και ο Eric Lichtblau έγραψαν στους New York Times ένα άρθρο για ένα μυστικό κρατικό πρόγραμμα που προέβλεπε την παγίδευση των τηλεφώνων των αμερικανών πολιτών και την ανάγνωση των e-mail τους για υποκλοπή πληροφοριών.
Στις ανελεύθερες κοινωνίες, αυτού του είδους η παρακολούθηση προβάλλεται ως προσπάθεια προστασίας της «εθνικής ασφάλειας», στην πραγματικότητα όμως αποσκοπεί στο να κρατά τους πολίτες σε μια κατάσταση υποταγής.
Εδώ ανήκει και η καταδίωξη των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (ACLU) καταγγέλλει ότι χιλιάδες αμερικανοί πολίτες, που είναι μέλη αντιπολεμικών, περιβαλλοντικών και άλλων οργανώσεων, έχουν «φακελωθεί». Πολλές αντιπολεμικές συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και πορείες έχουν κατηγοριοποιηθεί σε μυστικό αρχείο του Πενταγώνου ως «ύποπτες εκδηλώσεις». Και από τη στιγμή που κάποιος ενταχθεί στον κατάλογο των αντιφρονούντων, πολύ δύσκολα διαγράφεται από αυτόν.
Έπειτα, στόχος παρακολούθησης γίνονται κάποιες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων – όπως οι δικηγόροι - , οι καλλιτέχνες και οι ακαδημαϊκοί, οι οποίοι κινδυνεύουν με απόλυση – και ως εκ τούτου καταστρέφεται η καριέρα τους - στην περίπτωση μη συμμόρφωσής τους με τη γενική γραμμή.
Τρίτον, η φίμωση του Τύπου. Ιταλία τη δεκαετία του ’20, Γερμανία το ’30, Ανατολική Γερμανία το ’50, Τσεχοσλοβακία το ’60, Λατινική Αμερική το ‘70, Κίνα το ’80 και το ’90: όλες οι δικτατορίες στοχοποίησαν τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους. Στην Αμερική του 21ου αιώνα ο Τύπος γίνεται και πάλι στόχος.
Εδώ ανήκει και η καταδίωξη των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (ACLU) καταγγέλλει ότι χιλιάδες αμερικανοί πολίτες, που είναι μέλη αντιπολεμικών, περιβαλλοντικών και άλλων οργανώσεων, έχουν «φακελωθεί». Πολλές αντιπολεμικές συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και πορείες έχουν κατηγοριοποιηθεί σε μυστικό αρχείο του Πενταγώνου ως «ύποπτες εκδηλώσεις». Και από τη στιγμή που κάποιος ενταχθεί στον κατάλογο των αντιφρονούντων, πολύ δύσκολα διαγράφεται από αυτόν.
Έπειτα, στόχος παρακολούθησης γίνονται κάποιες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων – όπως οι δικηγόροι - , οι καλλιτέχνες και οι ακαδημαϊκοί, οι οποίοι κινδυνεύουν με απόλυση – και ως εκ τούτου καταστρέφεται η καριέρα τους - στην περίπτωση μη συμμόρφωσής τους με τη γενική γραμμή.
Τρίτον, η φίμωση του Τύπου. Ιταλία τη δεκαετία του ’20, Γερμανία το ’30, Ανατολική Γερμανία το ’50, Τσεχοσλοβακία το ’60, Λατινική Αμερική το ‘70, Κίνα το ’80 και το ’90: όλες οι δικτατορίες στοχοποίησαν τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους. Στην Αμερική του 21ου αιώνα ο Τύπος γίνεται και πάλι στόχος.
Ο Josh Wolf, ένας blogger από το Σαν Φρανσίσκο φυλακίστηκε για ένα χρόνο διότι αρνήθηκε να παραδώσει στις Αρχές βίντεο που τραβήχτηκε σε αντιπολεμική διαδήλωση. Ο ρεπόρτερ Greg Palast κατηγορήθηκε σφοδρά, όταν ο ίδιος και ένας τηλεοπτικός παραγωγός βιντεοσκόπησαν τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα στη Λουϊζιάνα. Ακόμα χειρότερα, ο Palast έγραψε ένα bestseller, επικριτικό για την κυβέρ
νηση Μπους.
Άλλοι δημοσιογράφοι και συγγραφείς τιμωρούνται με άλλους τρόπους. Ο Joseph C. Wilson κατηγόρησε τον πρόεδρο Μπους ότι οδήγησε τη χώρα στον πόλεμο, βασιζόμενος σε μια εσφαλμένη κατηγορία κατά του Σαντάμ Χουσεΐν. Η σύζυγός του, Valerie Plame, είδε την καριέρα της να τερματίζεται.
νηση Μπους.Οι διώξεις όμως και οι απολύσεις δεν είναι τίποτα συγκριτικά με αυτό συμβαίνει στο Ιράκ. Ο αμερικανικός στρατός πυροβολεί – ή απειλεί να πυροβολήσει – εναντίον ανεξάρτητων δημοσιογράφων και κάμεραμεν που εργάζονται σε μέσα ενημέρωσης από το Al-Jazeera έως το BBC. Δημοσιογράφοι του δικτύου CBS και του ειδησεογραφικού πρακτορείου Associated Press που καλύπτουν τον πόλεμο στο Ιράκ έχουν απαχθεί από αμερικανούς στρατιώτες και οδηγηθεί σε σκληρές φυλακές.
3. Οι λέξεις γίνονται «ύποπτες»
3. Οι λέξεις γίνονται «ύποπτες»
Η διαφωνία ονομάζεται «προδοσία», η κριτική «κατασκοπία», οι άβολες πληροφορίες «απαράδεκτες» και οι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποκαλούνται «εχθροί του λαού».
Οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο πρόεδρος Μπους έχει τη δικαιοδοσία να αποκαλεί οποιονδήποτε αμερικανό πολίτη «εχθρό αντάρτη». Επιπλέον, έχει το δικαίωμα να προσδιορίζει ο ίδιος τον ορισμό του «εχθρού αντάρτη».
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Γουλφ, «ακόμα και αν εσύ η εγώ είμαστε αμερικανοί πολίτες, ακόμα και εάν αποδειχθεί ότι είμαστε αθώοι για αυτό που μας κατηγορούν, ο πρόεδρος έχει την εξουσία να μας απαγάγει ενώ αλλάζουμε αεροπλάνο ή ενώ βρισκόμαστε στο σπίτι μας και να μας κρατήσει στην απομόνωση, ενδεχομένως για μήνες, εν αναμονή της δίκης».
Πρόκειται με λίγα λόγια για ένα «μοντέλο προληπτικής κράτησης»: δίνεις την εντύπωση ότι μπορείς να κάνεις κάτι κακό, ενδεχομένως και να το πράξεις, οπότε φυλακίζεσαι.
Καταληκτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Naomi Wolf προσπαθεί να καταδείξει μια πολύ μεγάλη – και μέχρι τώρα προσεκτικά κρυμμένη – αλήθεια: αυτό που ξεκίνησε ως «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» για προστασία των ΗΠΑ από έναν εξωτερικό εχθρό, ουσιαστικά εξυπηρετεί πλέον ως πρόσχημα για τη διεξαγωγή ενός εσωτερικού «πολέμου κατά των αντιφρονούντων».
ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ
http://rapidshare.com/files/
http://rapidshare.com/files/
http://rapidshare.com/files/
http://rapidshare.com/files/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου